(ANS – Hawana) – “Co takiego ma Kuba, że w niespełna 20 lat odwiedziło ją trzech papieży?”. To pytanie, które postawiły sobie Meksykanki z Hawany, bardzo dobrze pasuje do refleksji nad teraźniejszością, a przede wszystkim przyszłością Kuby. Papież Franciszek w czasie Eucharystii, którą odprawił na “Plaza de la Revolución” w dniu wczorajszym, w niedzielę 20 września, skupił się w swoim przemówieniu na duchu służby, która nie jest “serwilizmem”, ale sposobem umieszczenia “w centrum zagadnienia brata”: służba zawsze spogląda “w twarz bratu”, “dotyka jego ciała”, “czuje jego bliskość, a nawet  w pewnych przypadkach znosi ją i próbuje ją wspierać”.

Caruchy Castellanos w artykule, jaki został opublikowany na tronie salezjanów Kuby, odpowiada na pytanie Meksykanek. Ależ tak, Kuba jest szczególna. Lista argumentów w tym względzie jest nieskończona i każdy mógłby podać swoją. Prawdą jest – utrzymuje Castellanos – że mieliśmy ten przywilej gościć trzech papieży w różnych momentach historii narodu, kiedy to zostały otwarte bramy i zamknięte rany, które przez wiele lat dręczyły nasz naród”. 

Tym razem papież Franciszek przybył w klimacie pojednania jako przedstawiciel Kościoła. Jest to papież, który już cieszy się wielką popularnością, i który wykorzystuje odpowiednie momenty, by zasiać ziarno wiary i zachęcić je do wzrastania i wzmacniania się w sercach Kubańczyków.

Dlatego też także salezjanie na Kubie zechcieli być bohaterami tej historii. Pięciu młodych z parafii “San Juan Bosco” z dzielnicy La Víbora, wybranych przez odpowiedzialnych za duszpasterstwo młodzieżowe w Hawanie, znalazło się w oficjalnym komitecie witającym papieża na lotnisku José Martí. Podekscytowani, ale szczęśliwi, bardzo szybko wyruszyli, aby otrzymać błogosławieństwo Ojca Świętego.

Zaś inni, z dwóch parafii salezjańskich w Hawanie, ustawili się przy Avenida Bolleros, aby powitać papieża w czasie jego przejazdu i pokazać mu transparent z napisem “Salezjanie Cię pozdrawiają”.

Ze swojej strony papież Franciszek stwierdził, że prawdziwa służba to taka, która “służy”, przestrzegając, że “musimy strzec się innej służby, pokusy służby, która służy sobie”.  Tak więc istnieje zagrożenie, że będziemy zainteresowani “dawaniem korzyści swoim w imieniu naszego”, pozostawiając zawsze na zewnątrz “twoich”, rodząc w ten sposób “dynamikę wykluczenia”.

Unikając pokusy “służby, która służy sobie”, jesteśmy wezwani przez Jezusa do “noszenia wzajemnie swych brzemion z miłości” bez “oglądania się na boki, aby zobaczyć, co robi sąsiad lub przestał robić”.

Ten duch służby nie jest “serwilizmem”, ale sposobem umieszczenia “w centrum zagadnienia brata”: służba zawsze spogląda “w twarz bratu”, “dotyka jego ciała”, “czuje jego bliskość, a nawet  w pewnych przypadkach znosi ją i próbuje ją wspierać”. W służbie nie ma nic “ideologicznego”, ponieważ służy się “osobom”, a nie “ideom”.

Opublikowano 21/09/2015