(ANS – Rzym) – “Jesteśmy wstrząśnięci śmiercią tak wielu osób, tym calym ogromem cierpienia! Chcemy być blisko mieszkańców Nepalu, ulżyć im choć trochę w ich cierpieniu, na ile to jest możliwe”.  W ten sposób wypowiedział się ks. Vincent Mondal, salezjanin, ekonom inspektorialny inspektorii Kalkuty – do której należy salezjańska placówka misyjna w Nepalu – w czasie rozmowy, którą odbył wczoraj w redakcji ANS.

Gian Francesco Romano

Ks. Mondal bardzo dobrze zna Nepal, jako że odpowiadał za salezjańską placówkę misyjną w tym kraju od 1999 do 2010 roku. “Chodzi tu o bardzo mały kraj, który jest otoczony przez wielkie państwa: Indie od południa, Chiny od północy i łańcuchem Himalajów. Jest to naród bardzo prosty, pokojowo nastawiony, gościnny, który nie potrzebuje wiele, aby być szczęśliwy”. Ale jest to również kraj biedny i instytucjonalnie słaby. “Już przed trzęsieniem ziemi był jednym z najbiedniejszych krajów świata, z gospodarką bardzo ograniczoną, ukierunkowaną na rolnictwo i turystykę, a także – pomoc międzynarodową. A poza tym, obecnie panuje tam republikański system rządów, ale ten został wprowadzony dopiero kilka lat temu i nie posiada jeszcze ostatecznej Konstytucji”.

Ks. Mondal, gdy tam przebywał, był świadkiem umacniania się placówki salezjańskiej i zdobywania przez nią popularności i uznania: “Kiedy przybyłem salezjanie byli obecni jedynie na wschodzie kraju, a w Katmandu mieliśmy tylko teren. Teraz znajdują się tam 3 szkoły średnie z lekcjami w języku angielskim i jedna, gdzie uczy się w języku nepalskim, a poza tym – szkoła zawodowa rzemieślnicza i jeszcze jedna, która jest w budowie. (…) Większość ludności to hinduiści, katolicy stanowią tam zaledwie 0,2% ludności, ale w naszych szkołach nie czynimy żadnej różnicy, gdy chodzi o religię uczniów, i zarówno ludność, jak i władze zrozumiały, że jesteśmy tam po to, aby służyć, a nie po to, by uprawiać prozelityzm”.

Istotnie, pierwszymi odbiorcami są zawsze młodzi najbardziej potrzebujący. Opowiada ks. Mondal: “W akademickiej szkole w Katmandu znajduje się również internat, z uwagi na to, że większość uczniów przybywała z górskich wiosek, zatrzymując się u nas i odwiedzając swój dom raz w roku, jako że musieli przemierzyć 5 dni drogi”. 

Trzęsienie ziemi, które zrujnowało kraj nie wyrządziło poważnych szkód salezjańskim szkołom, nawet tym, które znajdują się w Kotlinie Katmandu, najbliżej epicentrum. “Kiedy budowaliśmy nasze dzieła poprosiłem wyraźnie inżynierów i architektów o takie zaprojektowanie budynków, które byłyby w stanie wytrzymać trzęsienie ziemi do 9°. Nepal znajduje się właśnie nad uskokiem, tak więc można się było spodziewać, że wcześniej czy później nastąpi trzęsienie, takie jak to; jednak większa część innych budowli była stara, wiekowa”.

To zainteresowanie ludnością Nepalu jest dzisiaj kontynuowane w formie nieustannej pomocy, jaka jest niesiona tym, którzy najbardziej ucierpieli w tym trzęsieniu, a w którą zaangażowali się liczni zakonnicy z Rodziny Salezjańskiej. I będzie kontynuowana także w przyszłości: “Chcemy pomóc uczniom naszych szkół i w ten sposób ulżyć ich rodzinom. Zamierzamy, dzięki funduszom otrzymanym z zagranicy, pokryć koszty jednego czy dwóch lat nauki tych uczniów, którzy stracili wszystko. W ten sposób chcemy nieco ulżyć ich cierpieniom”.

Właśnie w dniu dzisiejszym, 8 maja, salezjańska placówka w Nepalu poinformowała, że zgodnie z decyzją rządu, szkoły salezjańskie zostaną na nowo otwarte z dniem 15 maja.

Na temat pracy ks. Mondala w Nepalu pisał już w 2011 roku włoski Biuletyn Salezjański.

Opublikowano 08/05/2015