(ANS – Rzym) – W ramach serii “Piccola Biblioteca” (Mała Biblioteka) Salezjańskiego Instytutu Historycznego została wydana przez wydawnictwo “Libreria Ateneo Salesiano” (LAS) w języku niemieckim mała książka pt. “Das Haus der Salesianer Don Boscos in Essen-Borbeck von der Gründung bis zum II. Vatikanischen Konzil” (Dom salezjanów Księdza Bosko w Essen-Borbeck od założenia do Soboru Watykańskiego II) autorstwa Johannesa Wielgossa, SDB.

Książka o domu salezjańskim w Essen zaczyna się opisem narodzin (1921) i stopniowego rozwoju salezjańskiego oratorium w zachodniej części miasta. Mowa tu o dziele, którego chcieli i które wspierali salezjanie współpracownicy, ideologicznie bliscy społecznemu katolicyzmowi niemieckiemu. Wspólnota salezjańska, wierna zasadom wychowawczym Księdza Bosko, starała się odpowiedzieć na wychowawcze i pedagogiczne potrzeby związane z dziećmi i nastolatkami, stając się punktem odniesienia dla miejscowego środowiska kościelnego. Jej działalność wyszła poza granice samego miasta i stała się wzorcowa, a salezjanom udało się połączyć ideę salezjańskiego Oratorium z celami typowymi dla stowarzyszeń młodzieżowych w Niemczech.

W przededniu II wojny światowej, z powodu obowiązkowych zarządzeń hitlerowskiego państwa, salezjański ośrodek młodzieżowy utracił swoją znaczącą rolę.

Oprócz ośrodka młodzieżowego salezjanie otwarli również w Essen, w 1923 roku, szkołę promującą późne powołania (Synów Maryi), kontynuując tym samym dzieło, które zostało zapoczątkowane w Penango w latach 1898-1900, gdzie byli formowani kandydaci języka niemieckiego. Od tej pory szkoła w Essen była przeznaczona dla kandydatów pochodzących z północnego obszaru Niemiec. Ale po latach prawdziwego rozkwitu również ta instytucja musiała zostać zamknięta, co miało miejsce w 1940 roku, również z powodu hitlerowskich szykan.

I tak oto, dobrze się zapowiadające dzieło salezjańskie, zostało zamknięte, bezprawnie, przez gestapo w dniu 5 sierpnia 1941 r.

Wznowienie działalności salezjańskiej latem 1945 roku, w domu zniszczonym przez bombardowania, miało miejsce z osobistej inicjatywy pierwszego dyrektora okresu powojennego. Potrzebą czasu było wtedy powołanie do życia odpowiedniego ośrodka do szkolenia praktykantów, a po nim – otwarcie kolejnego dla młodzieży. Przez długi okres czasu dzieje wojenne ciążyły mocno na życiu wspólnotowym. Wtedy także zarząd inspektorii zadecydował o wznowieniu działalności szkoły dla późnych powołań (Synów Maryi) dla kandydatów z północnych Niemiec.

Działalność ośrodka dla młodzieży, jak również tego dla uczniów, została dobrze przyjęta, tak więc w 1964 roku ten ośrodek pozostał otwarty także wieczorem, chociaż praca pedagogiczna cierpiała z powodu niewystarczalnej ilości odpowiednich pomieszczeń.

Wznowienie różnych form apostolatu, a wśród nich pracy w parafii salezjańskiej, po krótkim okresie rozkwit  zostaje zahamowane z powodu niszczących konsekwencji hitleryzmu i wojny, które zostały przezwyciężone dopiero w latach 1963-1965. Właśnie wtedy rozpoczyna się nowy, niełatwy okres transformacji i zmian, związanych m.in. z Soborem Watykańskim II.

Opublikowano 30/03/2015