(ANS – Rzym) – System Prewencyjny jest przedmiotem trzeciej refleksji ks. Vito Orlando, koordynatora Międzynarodowego Sympozjum Pedagogiki Salezjańskiej, na kilka dni przed jego rozpoczęciem.

Czy System Prewencyjny jest nadal w stanie odpowiedzieć na potrzeby młodzieży zagrożonej wykluczeniem?

Ksiądz Bosko wybrał, uczynił przedmiotem przemyśleń, doświadczył, przeżył i w końcu krótko opracował System Prewencyjny, wychodząc od swoich obserwacji i swoich spotkań z chłopcami z ulicy, przebywającymi w więzieniach, od doświadczenia na Valdocco, a także tego związanego z rozwojem jego dzieła poza Turynem.

Wskazówki, jakich udzielił salezjanom przed wyjazdem na misje, wymiana listów, to wszystko było wyrazem jego wielkiego pragnienia, by być przy swoich braciach w bardzo wielu trudnych sytuacjach. Ojcowskie wsłuchiwanie się w to, co docierało do niego z miejsc, w których jego synowie dawali wyraz miłości, troski, poświęcenia dla zbawienia dzieci i młodzieży z marginesu, potrzebujących natychmiastowej pomocy, było jego sposobem oceny i formułowania sygestii, jak należy żyć duchem Valdocco wszędzie tam, gdzie powstawały dzieła wychowawcze w jego imieniu.

Można by rzec, że jego metody towarzyszenia i bycia blisko salezjanów, których wysyłał w różne części świata, ułatwiło mu wprowadzenie w życie Systemu Prewencyjnego i ocenę jego skuteczności w rozmaitych kontekstach. Salezjanie, którym towarzyszył Ksiądz Bosko, mogli go zaadoptować, dostosowując go i urzeczywistniając, zależnie od ducha i rodzaju danego miejsca.

W czasie Sympozjum zostaną przedstawione “dobre praktyki” w zakresie usługi wychowawczej na rzecz dzieci i młodzieży na peryferiach różnych części świata (Afryka, Ameryka Łacińska, Azja, Europa). Chodzi tu o doświadczenia, które zasługują na wielki podziw z racji poświęcenia, mądrości organizacyjnej, ścisłej współpracy, różnorodności metod zaspakajania potrzeb, opieki i resocjalizacji dzieci narażonych na różne niebezpieczeństwa oraz wykorzystywane w nieowyobrażylny po ludzku sposób.

Niepozostawanie obojętnym wobec niewiarygodnej ilości dzieci i młodzieży z marginesu, poszukiwanie ich, bycie przy nich, chronienie ich, proponowanie możliwości i perspektyw zmiany życia – to rzeczywistość, która jest tak bardzo rozpowszechniona, że istotnie daje poznać obecność i oddanie wielu osób, które czynią to według ducha Księdza Bosko.

Mowa tu rzeczywiście o posłannictwie wychowawczym i odkupieńczym, a nie tylko zwykłej usłudze w zakresie opieki społecznej. Dziecku z ulicy proponuje się możliwość znalezienia schronienia, odkrycia konkretnej szansy zmiany własnego życia, włączenia do życia społeczno-zawodowego.

Opublikowano 16/03/2015