(ANS – Rzym) – Piękną sprawą dla młodego Luci Pontassuglia było wykonanie plakatu do Wiązanki na rok 2015. Poniżej krótki z nim wywiad.

ks. Gian Luigi Pussino

Jak zrodził się ten projekt?

U jego początków stała idea, aby autorem plakatu do Wiązanki, której towarzyszą słowa “z młodymi, dla młodych”, był człowiek młody, jak ja, który podjąłby się tego zadania. Dyrektor ANS, salezjanin koadiutor José Luis Muñoz, przebywając z wizytą w ośrodku salezjańskim w Vasto, za pośrednictwem ks. Giorgio Zazza, byłego odpowiedzialnego za oratorium, i proboszcza, ks. Francesco Pampinella, zapoznał się z niektórymi z moich dzieł. Potem pan Muñoz pokazał te moje prace Przełożonemu Generalnemu i ostatecznie złożył mi tę propozycję, którą przyjąłem z wielką radością, ale i z wielkim przejęciem, bo łączyła się ona z wielką odpowiedzialnością. 

Możesz opisać ten plakat?

Spróbuję, odnosząc się także do jego pierwszego pomysłodawcy, ks. Bruno Ferrero, dyrektora włoskiego Biuletynu Salezjańskiego, z którym współpracowałem przy jego opracowywaniu. Może zacznę od tego, co jest na pierwszym planie: dom w trakcie budowy, symbolizujący przyszłość, która ma nadejść, który rośnie, ale także symbolizujący kruchość i wyzwanie, jakie są udziałem współczesnej młodzieży. Ci młodzi są budowniczymi nowego świata i nie mogą być pozostawieni sami sobie. Istotnie, spogląda na nich Księdz Bosko, który wskazuje im pole, na którym powinni pracować. Ks. Bosko jest pokazany “z zakasanymi rękawami”, gotów do podjęcia pracy w służbie innym, a zwłaszcza młodzieży. Ma przenikliwe wejrzenie, nie przestając śnić. Jest to Ksiądz Bosko, który po 200 latach zawsze jest gotów dotrzeć do ludzi młodych w ich codziennych sytuacjach, chociaż oznacza to wejście w niepewną rzeczywistość, zawieszenie między niebem a ziemią, gdzie nie ma już stałego punktu, który zapewnia to minimum pewności, jakie jest niezbędne do tego, by zacząć żyć. Jednak Ksiądz Bosko nie jest sam. Jest z nim cała Rodzina Salezjańska. Widzimy stojącego salezjanina, córkę Maryi Wspomożycielki, a obok niej – salezjanina współpracownika. Współpracują ze sobą, aby kontynuować i urzeczywistniać ten wielki sen, który jeszcze dzisiaj nie przestaje wydawać swoich owoców.

Jaki szczegół wywarł na tobie największe wrażenie?

Pierwszy chłopiec, siedzący okrakiem na krześle. To Michał Magone w tej grupie. Spogląda na Księdza Bosko i myśli: “Skąd on czerpie te siły, aby być tak blisko nas?!”

A co sprawiło ci największą trudność?

Wiele rzeczy, przede wszystkim troska o to, aby obraz mógł przemówić w sposób prawdziwy do całego świata! Ale, jak sądzę, największą trudność sprawiła mi prawa ręka Księdza Bosko, którą poprawiałem wielokrotnie, właśnie z powodu niezwykłej wagi tego gestu.

I ostatnie pytanie. Czego oczekujesz od tego Dwusetlecia?

By przypomniało nam o tym, że mozna pięknie żyć, “jak Ksiądz Bosko, z młodymi i dla młodych”. Z mojej strony, chciałbym przeżyć jak najlepiej tę okazję. Niewątpliwie ten rok kryje w sobie coś niezwykle cennego; jest to rok, w którym będzie można wspominać i nadal śnić. Moim celem będzie przyjęcie tego wszystkiego, co jest piękne i prawdziwe, nie przestając spoglądać na Księdza Bosko i na Tego, który mu zawsze towarzyszył na jego drodze!

Opublikowano 26/12/2014