(ANS – San Benito) – “W każdym uścisku, w każdej czułości, w każdej łzie, które dzielę z tymi niezwykłymi osobami, spotykam Chrystusa, i nie znajduję słów, aby opisać to, co wtedy odczuwam. Poświęcenie się dla nich jest dla mnie przywilejem i honorem!”. W tym duchu Emanuela, młoda pani doktor z Salezjańskiego Ruchu Młodzieżowego we Włoszech, pełni wolontariat na salezjańskiej placówce misyjnej w San Benito, w Gwatemali.

Emanuela przybyła tam na początku czerwca i zaraz urzekło ją piękno tych miejsc i ekstremalnych warunków: “krajobraz jest wspaniały, naturalna, zielona puszcza, która doprawdy wprawia w podziw. Jest to jednak kraj naprawdę biedny, gdzie nie wszyscy mają domy, a wiele dróg nie jest pokrytych asfaltem”. Do ubóstwa często dochodzi przestępczość, tak rozpowszechniona, że “posiadacze motorów nie mogą tutaj wkładać kasków z uwagi na to, że większa część morderstw jest tutaj dokonywana właśnie przez morderców w ruchu”.   

W tym kontekście dzieła salezjańskie stanowią awangardę edukacji i rozwoju społecznego. Są to dzieła olbrzymie, ale maleńskie w odniesieniu do potrzeb ludności: „We Włoszech narzekamy, że nie mamy wystarczająco dużo księży, nie zdając sobie sprawy z tego wielkiego bogactwa, jakie posiadamy. W Gwatemali rzeczywiście brakuje kapłanów, a wiele osób musi zadowolić się tylko jedną Mszą św. w ciągu roku, ponieważ jedyny kapłan musi obsłużyć 80 wspólnot”.

Ludność doprawdy jest bardzo gościnna: “Tutaj gościnność nie oznacza jedynie przyjęcie człowieka, ale wzięcie na siebie wszystkich problemów i wszystkich potrzeb, jakie łączą się z daną osobą”. Modlitwa jest czymś stałym w życiu tych ludzi: „Mają świadomość, że wszystko pochodzi od Boga i tylko za Jego sprawą może być dokonane. Tutaj piękną rzeczą jest modlić się; mogę powiedzieć, że po raz pierwszy modliłam się sercem”.

Jednak sytuacja kobiet jest straszna; są ofiarami pośród innych ofiar. To samo dotyczy chorych i ubogich, którzy nie mogą pozwolić sobie na opiekę, jakiej potrzebują. Tak jak Angel, dwu i pół letnie dziecko, skazane na koniec, którego można było uniknąć, z powodu banalnego, mogłoby się zdać, zakażenia.  “Wyjechałam w przekonaniu, że tutaj Pan będzie miał mi coś do powiedzenia, ale teraz, szczerze mówiąc, nie rozumiem tego wszystkiego” – skomentowała rozgoryczona Emanuela w pewnej chwili przygnębienia.

Ale widać pewne światła: dzień skupienia zorganizowany przez salezjanów dla 64 nieletnich, otwarty dla wszystkich, z pieśniami, grami i dzieleniem się spostrzeżeniami... był szczęśliwym czasem dla tych młodych ludzi, ponieważ być może po raz pierwszy poczuli się kochani. „Posiadanie kogoś, kto zaopiekuje się nimi, kto pokaże im inny rodzaj życia, z wartościami i odmiennymi ideałami, takimi jakie proponuje chrześcijaństwo, było fundamentalne! I to jest właśnie to, co salezjanie, pośród tysięcy trudności, starają się czynić” – stwierdza na koniec.

Opublikowano 30/06/2014