(ANS – Rzym) – Na zakończenie Kapituły Generalnej 27 proponujemy w dniu dzisiejszym, czyniąc to w dość szerokiej retrospektywie, wywiad z najstarszym ojcem kapitulnym: ks. Francesco Maraccanim.

Z perspektywy udziału w ośmiu Kapitułach generalnych, czy może ksiądz wskazać na jakieś wspólne elementy tych 50 lat historii salezjańskiej?

Osiem Kapituł Generalnych to swoisty rekord, ale przede wszystkim są one wielkim darem otrzymanym od Pana. Gdy chodzi o liczne zgromadzenia kapitulne, te przedstawiały zasadniczo kontynuację, w centrum ich zainteresowania znajdowała się zawsze tożsamość powołania i posłannictwa salezjańskiego. Kapituła Generalna Specjalna (KG20) omawiała dogłębnie nasze powołanie i posłannictwo w świetle Soboru Watykańskiego II, aby je zaktualizować, rozpoczynając rewizję Konstytucji, która trwała aż do KG22. Kolejne Kapituły analizowały różne aspekty i główne pola naszego powołania i posłannictwa: wychowanie młodzieży do wiary (KG23), salezjanie i świeccy (KG24), wspólnota salezjańska dzisiaj (KG25) oraz “Da mihi animas, cetera tolle” – centrum naszego posłannictwa salezjańskiego (KG26).

Mogłoby się wydawać, że po czasie pewnej kontestacji i emocji nastąpiła faza relatywnego przyzwolenia.

Według mnie, jest to bardziej pewnego rodzaju odczucie niż rzeczywistość: ja tego nie doświadczyłem. W czasie Kapituły Generalnej Specjalnej podejmowano wysiłki, aby dostosować nasze życie do wskazań Soboru Watykańskiego II, i byli tacy, co interpretowali to jako radykalną zmianę. Ale tak nie było. Potem miała miejsce dalsza kontynuacja (nie „ustępstwo”), by powoli te wskazania i uchwały KGS wprowadzić w różne aspekty i przestrzenie naszego życia.

Została zmieniona reprezentacja salezjanów na Kapitule: co można stwierdzić o współczesnym Zgromadzeniu?

Obecna reprezentacja odzwierciedla rozwój Zgromadzenia, przede wszystkim gdy chodzi o Azję i Afrykę. Właściwie można mówić o „afrykańskim obliczu Księdza Bosko”, co w w czasie ostatnich Kapituł – a zwłaszcza podczas KG27 – było widoczne i owocne. Różnorodność kulturowa oraz sposób życia i aktualizacji posłannictwa w różnych kontekstach bardzo ubogociły Kapituły, w czasie których doświadcza się i dzieli bogactwem charyzmatu, jednocześnie żyjąc braterstwem i wymieniając swoje doświadczenia.

Na podstawie księdza długiej obserwacji (sekretarz generalny, sekretarz Rady Generalnej, prokurator generalny, rzecznik Przełożonego Generalnego, odpowiedzialny za biuro prawne), co można powiedzieć o obecnym stanie Zgromadzenia?

Moja ocena zgadza się z oceną poprzedniego Przełożonego Generalnego, ks. Pascuala Cháveza: Zgromadzenie “cieszy się dobrym zdrowiem”. Niektóre z regionów przeżywają większe trudności, jak te związane ze zmniejszeniem się liczby współbraci, wielu odejść w ciągu każdego roku, zwłaszcza w przypadku profesów czasowych. Ale nie można zapominać o wielkiej liczbie współbraci, którzy pozostają wierni, ich oddaniu i poświęceniu, co ma miejsce na peryferiach i miejscach szczególnych wyzwań.

Co poradziłby ksiądz nowemu Przełożonemu Generalnemu?

Zgodnie z tym, co wskazano w dokumencie kapitulnym w jego trzech grupach tematycznych (mistycy, prorocy, słudzy) i ich odniesieniu do trzech kroków (słuchanie – lektura – droga), jak myślę, z konieczności część zadania animacji i zarządu Przełożonego Generalnego i jego Rady będzie stanowić to właśnie: słuchać (współbraci, wspólnoty, głosy Kościoła i społeczeństwa w miejscach, gdzie działamy...); odczytywać (sytuacje, różne konteksty, możliwości i wyzwania związane z naszym posłannictwem, naszą odpowiedź na potrzeby młodzieży, zwłaszcza najuboższej...)oraz kroczyć razem ze współbraćmi i z młodzieżą.

Opublikowano 14/04/2014