(ANS – Rzym) – Przedmiotem obrad drugiego dnia spotkania, odbywającego się w Rzymie w ramach Dni Duchowości Rodziny Salezjańskiej, była osoba Księdza Bosko jako świadka i nauczyciela relacji, jaka zachodzi między człowiekiem i Bogiem.

Zasadniczym punktem tej pogłębionej analizy charyzmatu Valdocco była prelekcja ks. Aldo Giraudo, który omówił szczegółowo aspekty wrażliwości duchowej i nauczanie świętego młodzieży. Przytaczając fragmenty swojej publikacji, która wkrótce się ukaże, także w kontekście najbliższej Kapituły Generalnej, a na którą składa się bogata antologia tekstów Ks. Bosko, ten teolog salezjański zaznaczył, że Ks. Bosko chociaż nie zredagował swojej “summy” duchowej, potrafił jednak dokonać bardzo osobistej syntezy, którą przekazał słowem i przykładem, swoim naśladowcom.

Ks. Bosko czerpie z włoskiej szkoły duchowej XVI i XVII wieku, sięgając takich postaci, jak św. Franciszek Salezy, a następnie – św. Alfons Maria Liguori i św. Ignacy Loyola, uwypuklając kwestię “oddania się Bogu”. To stanowiło klucz jego działania i stałe zaproszenie, jakie kierował do młodzieży.

Echem, a jednocześnie potwierdzeniem aktualności tego nauczania były świadectwa, które miały miejsce po prelekcji: ukazały one, w jaki sposób salezjanie angażują się dzisiaj na peryferiach społecznych i na różnych obszarach kulturowych. Głos zabrali: ks. Valerio Baresi, siostra Marta Drei, Gaia Lauri i Cecilia Corrias, przybliżając stare programy, do których realizacji powrócono pod presją nowych wyzwań, obecności na ubogich obszarach miejskich, zbliżenia się do młodzieży spotykającej się na rzeczywistych i cyfrowych podwórkach, zakładania i rozwoju rodzin oraz domów dla tych, którzy nie mają rodziny.

Popołudnie było poświęcone refleksji nad miłością duszpasterską. Ks. Alberto Martelli, dyrektor wydawniczy “Elledici”, przypomniał, że “pracować” stanowiło najdoskonalszą syntezę życia Księdza Bosko. W świetle tego doświadczenia duchowego można skonstatować, że program zakonników i świeckich nie stanowi listy programów, które należy zrealizować, ale przyjęcie stylu dzielenia się, jaki praktykował Jezus. To dotyczy zarówno osób konsekrowanych, jak i wszystkich ochrzczonych. Roberto Lorenzini, salezjanin współpracownik, zaznaczył, że odpowiedzią na miłość Bożą jest świętość, która jest możliwa dla wszystkich. Z niej wypływa zaangażowanie w świat, będące wyrazem miłości chrześcijańskiej: także na tak delikatnym, ale fascynującym polu życia politycznego, jako “uczciwy obywatel”. Siostra Carmela Busia, córka Maryi Wspomożycielki, przytoczyła myśl młodych, wśród których pracuje, uwypuklając znaczenie tych elementów przyjaźni duchowej, które odradzają poczucie własnej wartości i otwierają na przyjęcie Boga: pierwsze dwa kroki składające się na drogę nowego życia.

W czasie wystąpień wielokrotnie nawiązywano do treści Wiązanki 2014; do niej także w różny sposób odwoływał się Przełożony Generalny, gdy zabierał głos w czasie tych Dni. „Nie możemy kochać bliźniego, jeśli osobiście nie doświadczymy miłości Boga”.

W tym także duchu była przeżyta celebracja eucharystyczna, odprawiona późnym popołudniem, w której uczestniczyło przeszło 400 osób, stanowiąca cenny moment, pozwalający zaczerpnąć z samego źródła motywacje i siłę do sprostania służbie na rzecz młodzieży. Zdziwienie z powodu działania Bożego, o którym mówi Mateusz ustami tych, którzy widzieli cud uzdrowienia paralityka za sprawą Jezusa, może stać się dzisiaj zachwytem tych, którzy oglądają dzieło Kościoła. Homilię wygłosił ks. Filiberto Gonzàlez z Dykasterii ds. komunikacji społecznej. Wieczorem uczestnicy Dni Duchowości udali się do Teatru Księdza Bosko w Cinecittà, gdzie postnowicjusze z Nave uraczyli ich przedstawieniem.

Opublikowano 18/01/2014